Her geçen gün zorlaşan hayat şartları beraberinde bir çok problemi de peşinde getirmektedir. Özellikle annelerin çocukları için çocukların da kendi gelecekleri için güven ortamından yoksun olan şehirlerde en doğal hakları olan sosyal imkanlardan yararlanma isteği hayal kırıklığı ile sonuçlanmaktadır. Buna bağlı olarak geleceğe endişeyle bakan anneler ve güven sorunu yaşanan sosyal ortamlardan yararlanamayan çocuklar son derece rahatsız ve mutsuz olmaktadır. Konuya daha duyarlı yaklaşmak adına bir annenin kendi hikayesini siz değerli okuyucularla paylaşma sorumluluğunu yerine getirmek istiyorum.
Bizim hikayemiz...
80 kuşağında büyüyen bir anneyim ben. Çelik çomaklarla, istopla, saklambaçla, ortada sıçanlarla büyüyen bir anne. Bizim dönemimizde sokaklar bize yetiyordu. Kiremit tozundan yaptığımız yemekler hayal dünyamıza renk katıyordu, bizi mutlu ediyordu. Sokak lambalarının altında annemiz balkondan seslenene kadar geceleri sınırsız oyun oynadığımız güvenli bi ortam vardı. Şimdiyse İstanbul’da yaşıyorum. Akhisar’da yetişmiş biri olarak da, İstanbul’da oğlum için her gün daha çok endişeleniyorum. Çünkü her gün cinsel istismar ya da tedbirsizlik yüzünden ölen çocukların haberleri yüzüme çarpıyor.
Oğlum henüz 2.5 yaşında. Onun için okul arama telaşındaydım bir yandan da. Okul arama maceramızda yaşadığım sıkıntıları yazmak istedim size. Erken olduğunu düşünsem de İstanbul’da binaların içinde de mutlu edemezdim ki onu. Tek istediğim ilgi ve sevgiyle yaklaşan ve yaş grupları ile paylaşmayı öğretecek bir öğretmendi. Eğitimin sevgi ve güvenle başladığına inanıyorum çünkü. Aklıma kreşlerin oyun grupları geldi. Okulların güvenliği, ücretleri, evimize uzaklığı, eğitimleri, sevgisi... Öncelik olarak semtimize yakın yerleri araştırdım. Dışından cicili-bicili okulları görünce hevesle girdim okula.(Anne olarak ne kadar güvenmek istesen de şüpheyle yaklaşıyorsun) Öğretmenler, müdür gülücüklerle karşılasa da, sen ‘Çocuğun için güvenli mi, değil mi?’ diye yan gözle seyrediyorsun okulun heryerini. Küçücük rutubetli odalar, zemin katta ışık görmeyen hikaye odaları, merdivenlerdeki geniş aralıklı korumalıklar, kaygan zemin, isteğe bağlı dini eğitim odaları. Bu değildi ki aradığım. Lüks okulları da gezdim.Çocuklara ayaklı dolar muamelesi yapılıyor.Hepsi para tuzağı.Bana anlatılan bu değildi.Çocukluğumuzdaki güvenli ortamı aradım haliyle.
Tabletsiz, internetsiz, digital ortamdan uzak. Biz daha yolun çok başındayız ama ‘Kreş için bu süreci yaşadıysam ilköğretim, lisede kim bilir neler yaşarız?’ diyorum. Bir de şimdilerde çok duyulan Bonzai faciası tabi. Benim gibi annelere sabır, anlayış ve sevgi dileyebiliyorum sadece.
Yazan: Şennur İMREK ORTA
Mutlu Endam olarak hikayesini bizimle paylaşan Şennur arkadaşımıza teşekkür ederiz.
LinkWithin
0 yorum:
Yorum Gönder
''Mutlu Endam'' sitesini faydalı buluyorsanız destek olmak için yazılara yorum bırakabilir yazıyı beğenebilir ve paylaşabilirsiniz.